يك عصر پاييزي در كودكي

فقط كاپشن تيره اش يادم مانده وقتي داشتم از پشت پرده هاي سالن پذيرايي نگاهش مي كردم كه از توي حياط رد مي شد و مامان رفته بود استقبالش. تا بخواهد به ورودي راهرو برسد مثل برق پريده بودم توي اتاقم و داشتم مثل مرغ سركنده دور خودم مي چرخيدم. چقدر طول كشيد تا مامان را دم در اتاقم ببينم يادم نيست. پرسيد چرا نمياي؟ و لبخندش را يادم نمي رود وقتي گفتم دارم اتاقم را مرتب مي كنم. گفت بگذار يه وقت ديگه. بيا بشين. اومده خداحافظي، مي خواد بره سربازي.
سربازي؟
لابد همان روزها بود كه بابا نبود وگرنه وقتي مي آمد كه بتواند با بابا هم خداحافظي كند.
وقتي رفتم، نشسته بود روي يكي از صندلي هاي چرمي توي هال. همان نگاه كوتاه موقع سلام كافي بود تا ببينم چشمهاي عسلي اش درشت تر از هميشه به نظر مي رسد. شايد به خاطر موهاي سرش بود كه از ته تراشيده بود. نشستم روبروي تلويزيون و خيره به برنامه اي كه نه مي دانستم چيست و نه مي دانستم چه دارد مي گويد. چشم بر نداشتم از صفحه اش حتا وقتي مامان براي آوردن چاي رفت توي آشپزخانه. حتا وقتي گوشم پيششان بود كه حرف مي زدند. تا لحظه اي كه بلند شد برود. يك نگاه كوتاه و يك كلمه ي خداحافظ، آمده و نيامده. و من باز پشت پرده هاي سالن پذيرايي تاريك توي حياط را نگاه مي كردم كه داشت مي رفت.

اين روزها

اين روزها از هر كوچه و خياباني كه رد مي شوم وقتي روي ديوارها، ستون ها، ايستگاه هاي اتوبوس و هر جاي ديگر، علامت ها و شعارهاي جديد را مي بينم كه ديروز يا چند روز پيش آنجا نبودند حس خوبي پيدا مي كنم و ناخودآگاه لبخند مي زنم. دو - سه هفته اي ست از ولي عصر و كريم خان كه مي گذرم ياد آن روزها مي افتم؛ هر روز و بيشتر از هر وقت ديگر. هوا دارد دوباره گرم مي شود و اين درخت هاي زيباي چنار و زبان گنجشك با انبوه برگ هاي تر و تازه شان حال و هواي آن روزها را دوباره زنده مي كنند. هوا هواي همان روزهاست و تهران، تهران همان روزها.

خدا آخر و عاقبت همه رو به خير كنه

يكي از بچه ها كه اون طرف سالن مي شينه و فاصله اش از من حداكثر شش-هفت متر مي شه، هميشه اگه كاري باهام داشته باشه عوض اينكه بلند بگه يا بياد پيشم، زنگ مي زنه. البته اگه براتون جالبه بايد بگم يكي ديگه از همكارام – كه البته ديگه نمياد – هم به همين كار عادت داشت در صورتي كه فاصله اش از من به چهار متر هم نمي رسيد و هر وقت زنگ مي زد من صداي خودش رو واضح تر از صداي توي گوشي مي شنيدم.
القصه، اون همكار اول، امروز صبح كه اومد سر كار و كامپيوترش رو روشن كرد زنگ زد به من و گفت: "ببين! كامپيوترم صفحه اش اصلا واي نميسته. اصلا شات دان هم نمي شه كرد. البته من الان يه جورايي شات دانش كردم ولي صفحه اش مدام حركت مي كرد."
گفتم بسم الله... به حق چيزاي نديده و نشنيده. صرفنظر از حالت هاي عجيب و غريب مربوط به ويروس ها - كه با اين آنتي ويروس جديدمون قضيه اش منتفي بود - و بعضي بازي ها و سرگرمي ها، تا حالا نديده بودم صفحه ي كامپيوتر حركت كنه. تصور كردم كه صفحه مدام مي جنبه و از اين ور به اون ور مي پره و بازي در مياره و تو سعي مي كني با موس بهش برسي و اون فرار مي كنه. و حتا شات دان هم نميشه. يعني مثلا به كيبورد هم جواب نمي ده. گفتم خوب، يا نصيب و يا قسمت!
بهش گفتم روشنش كن تا بيام ببينم چشه و گوشي رو گذاشتم. احتمال مي دادم روشنش كه كنه مثل خيلي وقتاي ديگه مشكلش برطرف شده باشه ولي دوباره - البته اين بار بدون اينكه زنگ بزنه - صدام كرد.
رفتم. گفت:" ببين!"
ديدم روي صفحه ي login، كرسر داره توي باكس هاي user و password و domain مي چرخه و توي هيچكدوم ثابت نمي مونه. خوب اين با تصور من از چيزي كه همكارم گفته بود خيلي فرق داشت. احتمالا حدس زدين مشكل چي بود؟ بعله، لبه ي تقويم رو ميزيش افتاده بود روي كليد tab.

(2) نمي توانم

حتا وقتي استدلال هاي ناقص و مسخره و تهوع آورش را مي شنوند و سعي مي كنند توجيهش كنند و نمي توانند، لحظه اي و دقيقه اي انگار كافيست تا فراموش كنند تفاوت هايشان را.
من اما...
در سكوت فقط گوش مي كنم و حتا ياراي اين را ندارم كه بگويم هيچ چيزي - دقيقا هيچ چيزي - كشتن يك انسان را توجيه نمي كند.

(1) نمي توانم

مي تواند. مي تواند امروز كار را از سر بگيرد. زندگي و كار روزانه اش را دوباره شروع كند. آمار بگيرد. پي گير كارهاي عقب مانده شود و پشت تلفن با صداي بلند و جيغ مانند در مورد فرستادن كتاب ها و قيمتشان چانه بزند... مي تواند.

من اما نمي توانم. امروز نمي توانم. امروزي كه از پس ديروز آمده است.

چه كسي داستان نقاش را اول نوشت؟

فكر كنم خوب بلدم خودم را به كوچه ي علي چپ بزنم. البته گاهي بعد از اينكه دست خودم را رو كرده ام. سعي كنم از شال گردن بچه ي همسايه بگويم و از گربه ي روي ديوار. بخار روي پنجره ي ماشين را پاك كنم كه فكر كند بيرون را نگاه مي كنم و آن وقت از آب و هوا بگويم و از جواب يك كلمه اي اش بدانم كه هنوز دارد بهش فكر مي كند. و آنقدر پرت و پلا بگويم كه مطمئن شود من لااقل به چيزي كه در سر اوست فكر نمي كنم. و بعد سكوت و نگاه خيره اش آن قدر طولاني شود كه ديگر ندانم در ذهنش چه مي گذرد، هنوز دارد فكر مي كند يا نگاهش به برگي است كه زير برف پاك كن گير كرده.

مرشد در ناهارخوري

غذايش مدتي هست كه تمام شده. موبايلش را برمي دارد و شماره مي گيرد:
- سلام. كجايي؟... چيزايي كه گفتم يادت نره: دقت! هميشه توي زندگيت دقيق باش. كاري نداري؟ خدافظ.

راه حل؟

اكثر وقت ها زبانم خوب كار نمي كند. مخصوصا وقتي از چيزي خوشحال مي شوم كه انتظارش را نداشته ام. مثلا امروز وقتي همكارم كه از كانادا برگشته هديه هايي را كه تنها براي من آورده بود يواشكي به دستم داد، كلي غافلگير شدم. هديه ها را طوري كه توجه كسي جلب نشود در آوردم و از او كه كنار دستم نشسته بود كلي تشكر كردم. ولي باز آخر كار فكر كردم نتوانسته ام آن جور كه دوست داشته ام و به نظرم مناسب بوده است تشكر كنم. معمولا اين اتفاق زياد مي افتد. فكر مي كنم بايد مثلا فلان جمله را مي گفتم تا بيشتر خوشحالش كنم و او بفهمد كه چقدر سورپريزم كرده است، يا چقدر از خوش سليقگي اش شگفت زده ام و اينكه هديه هايي كه برايم گرفته چيزهايي است كه واقعا دوست دارم. معمولا دلم مي خواهد فرصت ديگري پيدا كنم و آن چيزها را به شكلي به او بگويم ولي گاهي اين فرصت ديگر از دست رفته است. البته اين احساس معمولا پايدار نمي ماند و دير يا زود متوجه مي شوم زيادي سخت گرفته ام.
راستش حدس مي زنم كه بايد براي اين نارضايتي و عذاب وجدان - كه تنها به زبانم هم مربوط نمي شود – چاره اي پيدا كنم.

جايزه

فكر كنم براي شركت در يك برنامه ي گروهي توي آمادگي بود كه اولين جايزه ام را گرفتم. مطمئن نيستم چه مراسمي بود ولي شايد همان نمايش چهار فصل با شعر و دكلمه بود كه من در آن نقش مجري را داشتم و عكس هاي آن هنوز توي آلبوم بچگي هايم هست.
جايزه ي همه مثل هم بود: كتابي نازك در حدود ده صفحه به نام "پروين به دبستان مي رود". كتاب قشنگي بود و من تا سال ها داشتمش. فكر كنم برگرداني از يك متن خارجي بود. با نقاشي هايي قشنگ و سطح بالا.
يادم هست از گرفتن جايزه خيلي ذوق كرده بودم و جالب اينكه كاغذ كادوي آن دقيقا به يادم مانده. در واقع همه ي جايزه ها را به جاي كاغذ كادو با كاغذ رنگي بنفش تيره و براقي پيچيده بودند كه فكر كنم براي من جذاب بود. آن روز توي سرويس كه داشتم به خانه بر مي گشتم خيلي خوشحال بودم.
چند روز بعد يا بيشتر بود كه به دليلي گذرم به دفتر افتاد. شايد براي بردن چيزي به كلاس مرا به آنجا فرستاده بودند. همانطور كه ناظم داشت توي كمدي را مي گشت، چشمم به كمد كناري افتاد كه يكي از درهاي آن باز بود. فكر كردم اشتباه مي بينم. باورم نمي شد: كمد پر بود از كتاب "پروين به دبستان مي رود". كتاب ها جا به جا روي هم افتاده بودند و تل نامنظم و كج و معوجي از آن ها در حال ريزش به نظر مي رسيد. تمام طبقه ها تا جايي كه مي توانستم ببينم، آن دختر زيبا با صورت ملوس و موهاي طلايي و لباس قشنگش – كه شايد پروين كمتر از هر اسم ديگري به او مي آمد - موج مي زد.

ويتامين كتك

فكر كنم يه چيزيم شده. امروز كه داشتم يه مقاله رو براي آپلود توي سايت آماده مي كردم يه دفعه مثل برق گرفته ها چهارچشم شدم روي عنوانش: "كاربرد روش جديد اغتشاش در تحليل اطلاعات چاه آزمايي و توليد مخازن گازي".
از صبح هم همه اش صداي همهمه و الله اكبر از بيرون مي شنوم.
گمونم يه چيزي توي خونم كم شده.

حيرت

دختر دوان دوان از خيابان بغلي خودش را رساند نزديك ما. زبانش بند آمده بود. دست لرزانش را گرفته بود جلوي دهانش. رنگ به صورت نداشت. چشمانش گشاد شده بود و نگاهش دودو مي زد. عقب عقب رفت كنار پياده رو. گفتم حتما جلوي چشمانش يكي را با تير زده اند. پرسيديم چي شده؟ سعي مي كرد سرك بكشد طرف خياباني كه از آن آمده بود. قرار نداشت. دو سه بار پرسيديم تا توانست فقط بگويد: "خواهرهام...".
همراه عده اي كه داشتند فرار مي كردند سمت ما دويديم توي يكي از كوچه ها. دختر توي هياهو و شلوغي و گريزها گم شد.
يك ربع بعد ديديمش. مشت گره كرده اش را بالا برده بود و همان طور كه داشت مي رفت سمت خيابان، بلند بلند شعار مي داد.
دو دختر جوان چند متر عقب تر توي پياده رو ايستاده بودند و صدايش مي كردند كه برگردد.

بازی وبلاگی

مولود عزیز در این پست لطف کرده و من رو به یک بازی وبلاگی دعوت کرده.
بازی اینه: "انتظار شما از رسانه ی ملی چیست؟"
راستش من از بعد از انتخابات تا حالا نتونستم چیزی بنویسم. همونطور که دوستان می دونن نوشتنم همچین چشمه ی جوشانی هم نبود که بگم یه دفعه خشکیده یا چیزی از این دست. همون وقت هم کم می نوشتم. ولی واقعا بعد از انتخابات همون کم رو هم نتونستم بنویسم. نوشتنی فوق العاده زیاد بوده و هست و نمی شه گفت ناامیدی یا دلسردی یا هر احساس منفی دیگه ای جلوی نوشتنم رو گرفته چون اصلا ناامید یا افسرده نیستم و نه اینکه دوست نداشتم درباره ی این روزها بنویسم ولی نمی دونم چرا از این همه دیدنی ها دستم به نوشتن نرفته.
درباره ی بازی هم چند روزی می شه که دارم فکر می کنم چیزی بنویسم ولی نمی تونم. شاید جوابش واضح به نظر برسه ولی واقعا نوشتن درباره ی چنین موضوعی مشکله. مخصوصا که خود دو واژه ی رسانه و ملی اونقدر نامانوسن که مثلا "دراکولای علف خوار". یا مثل اینکه بخوای بگی یه سوسک حمام باید چه کار کنه که شبیه یه اسب سفید بشه.
بعد فکر کردم اگه قرار به نوشتن بود، نوشتن از انتظاراتی که دارم خیلی خنده دار می شد. چون اونقدر دور از دسترس و واقعیتن که فعلا جنبه ی اجرایی عملی در ایران ندارن. بنابراین حدس می زنم بهتره درباره ی این فکر کنم که چه انتظاری از رسانه ندارم، تازه اونم نه از نوع ملی اش.
مثل بحثی که قبل از انتخابات مطرح می شد که ما از رئیس جمهور باید انتظار داشته باشیم چه کارهایی رو نکنه نه اینکه چه کارهایی رو انجام بده چون این واقع بینانه تره. و فکر کنم توی ایران خیلی چیزا لااقل فعلا اینجوری هستن.
به هر حال بهش فکر می کنم و اگه تونستم یه لیست درست کنم اینجا می ذارم ولی باید بگم یه سری از جواب هام با خود مولود مشترکه. از مولود عزیز بابت دعوتش ممنونم.
شاید چنین حقی نداشته باشم ولی با اجازه من هم فروغ، نازنین، آراد، علی، شیخ نسیان، پیمان شکن، شراب تلخ، HerrBlum و Diis Ignotis رو دعوت می کنم که اگه دوست دارن توی این بازی شرکت کنن.

امید

نشاطی که مدت ها بود در مردم سراغ نداشتم، چند روزی هست که توی خیابان ها موج می زند.
امیدوارم به شادی ختم شود.

تا مترو

"دزد! دزد ! دزدو بگیر! بگیرش دزدو!"
پسر جوانی با سرعت تمام به سمت من می دود و مردی با کلاه کاسکت و فریاد زنان به دنبالش. نا خود آگاه می ایستم. پسر به من که نزدیک می شود دستش را که چیزی در آن دارد بلند می کند و می گوید :"بیای جلو می زنم." و با سرعت از کنارم رد می شود. سربازی که با فاصله ای از من ایستاده مردد شروع می کند به دویدن در پی جوان. مرد کلاه دار هم که هنوز دارد فریاد می زند از کنارم می گذرد. با نگاه تعقیبشان می کنم. جوان از پیاده رو برای موتوری در خیابان دست تکان می دهد. موتوری با تعجب می ایستد ولی پسر از او می گذرد و وارد خیابان می شود. درست در لحظه ای که فکر می کنم دارد طوری می دود که کسی به گردش نمی رسد، سرعتش را کم می کند و وسط خیابان می ایستد. او را می گیرند. سرباز و مرد کلاه دار او را به آن طرف خیابان می کشانند. مرد دیگری که دارد فریاد می زند:"نگهش دارید." دوان دوان خودش را می رساند و شروع به کتک زدن جوان می کند. شلوغ می شود. راه می افتم. کمی جلوتر چند نفر موتوری های نیروی انتظامی را که دارند در خط ویژه ی اتوبوس می رانند صدا می زنند تا دزد را تحویل دهند. آن ها هم کار را به ماشین نیروی انتظامی حواله می دهند که دارد می رسد. ماشین توقف می کند. مامور پیاده می شود و به طرف جمعیت می رود. راه می افتم. بغض گلویم را می فشارد و اشک دیدم را تار می کند. کمی که جلوتر می روم صدای تق خفه ی می شنوم و پشت سرش صدای شکستن شیشه. ماشینی از عقب به ماشین جلویی زده و چراغهایش خرد شده. راننده ها پیاده می شوند و خرده شیشه ها را نگاه می کنند. راه می افتم. فکر می کنم امروز چه چیزهای دیگری قرار است ببینم.

دوباره

در جای همیشگی نشسته ام و در هیاهو و سر و صدای جمعیت به موسيقي آرام باخ گوش مي كنم و عاشقانه به ديوار زل زده ام:
تاركوفسكي پشت دوربين است. يك چشمش را مي بندد و توي دوربين نگاه مي كند. صورتش در سمتي كه چشمش را بسته چين مي خورد و گوشه ي دهانش به سمت بالا مي رود و دندان هايش پيدا مي شوند. دستش را بالا می برد. نگاهش را به دور دست مي اندازد و به شوخي انگشتش را به تهديد تكان مي دهد و چيزي مي گويد. بعد کسی را از دور به سمت خود می خواند، می خندد و دوباره توی دوربین نگاه می کند.
این تصویر بارها و بارها تکرار می شود و من غافلگیر از شوری که دوباره در خود احساس می کنم از آن چشم بر نمی دارم.

ميانسالي

حدود پنجاه سالي دارد. صورتش كمي سبزه است و و موهايش را قهوه اي رنگ كرده. روبروي من در آن سوي هال روي يك عسلي نشسته و پايش را روي پاي ديگر انداخته. ژاكت نازك كرم رنگي روي بلوزش پوشيده؛ دامن چهارخانه ي كرم-قهوه اي، جوراب توري دانه درشت و يك كفش قهوه اي بندي. چند بار به هم لبخند زده ايم.

حالا فيلم اول تمام شده. هنوز همان جا نشسته و پاهايش را روي هم انداخته. فنجان چايش را بالا برده و نزديك صورتش نگه داشته؛ ولي ديگر به من نگاه نمي كند. چشمهايش را بسته و در هياهوي آپارتمان و صداهايي كه به صدا نمي رسند، با موسيقي آرامش بخش باخ آرام سر تكان مي دهد.

گفتن يا نگفتن؛ مساله اين است.

آغاز جواني

صبح كه چشمهايم را باز كردم با خودم گفتم امروز هجده ساله مي شوم.

آن روز يك داستان كوتاه از شولوخوف خواندم و يك شعر نو و كمي حافظ به گمانم. يك طراحي ساده كشيدم، با كمي خمير يك مجسمه ي كوچك ساختم، چند دقيقه رقصيدم و روي سنتور آهنگي را كه بلد بودم زدم. بعد سمفوني شماره پنج بتهوون را گوش كردم و شايد يك فيلم هم ديدم. يادم نيست ديگر چه كار كردم. شايد كتاب هاي نقاشي ام را هم كمي ورق زده باشم اما خوب مي دانم سعي داشتم هر كاري در رابطه با هر هنري كه شدني بود انجام دهم.
آن روز براي من روز خاصي بود.

سلام

همونطور كه احتمالا خودتون متوجه شدين من چند سال پيش اين وبلاگ رو براي كشف يك تجربه درست كردم. اولش قصدم اين بود كه مثل يك دفتر خاطرات باشه ولي بعد كم و بيش عوض شد. و امروز قراره اين وبلاگ به جهان و جهانيان!!! معرفي بشه. احتمالا همه ي دوستان مي دونن كه ناصر چه نقشي در اين تصميم داشته.
اين پست يه جور اعلام تسليم براي تمام دوستانيه كه لطف كردن و اومدن اينجا سر بزنن. من هر دو دستمو بالا نگه داشته ام و هيچ توضيح قابل قبولي ندارم كه توجيهم كنه. فقط مي گم خوشحالم كه از اين به بعد نوشته هام رو با شما قسمت مي كنم.

ايستگاه

از كلاس كه اومدم بيرون بارون خيلي شديد شده بود. چتر نداشتم. تند تند و به حالت نيمه دو خودم رو رسوندم به ايستگاه اتوبوس. كسي تو ايستگاه نبود جز يه مرد سي و خورده ساله. پشتش به خيابون بود و رو به صندلياي ايستگاه وايستاده بود. يه پالتو بلند تنش بود و يه كلاه كشباف سرش. يه چمدون نسبتا كوچيك جلوش روي صندلي ايستگاه گذاشته بود. داشت سيگار مي كشيد. به محض اينكه رسيدم ايستگاه سريع گفت:" بيا. بيا اينجا بشين. اون صندليا خيسن. اينجا يه كارتن رو صندلي گذاشتن. تميزه. بيا بشين اينجا." و همزمان چمدونش رو از روي صندلي برداشت. رفتم طرفش. فقط يه صندلي تميز بود. گفتم:" نه. مرسي . خودتون بشينين." داشت مي رفت اون سمت ايستگاه. سريع گفت:" نه. نه. بشين." گفتم:"مرسي" و نشستم. گفتم:" بياين شما هم بشينين. من كاغذ توي كيفم..." گفت:" نه. من سيگار دستمه. زشته." و با همون فاصله اون طرف ايستگاه وايساد.
من هي نگاه مي كردم ببينم اتوبوس مياد يا نه. حواسم بود كه اگه سيگارش تموم شده بهش كاغذي چيزي بدم بشينه. يه كمي اومد نزديك تر. گفت:" عجب زمستوني شد." گفتم:" آره. بارون خيلي شديده." گفت:"آره. بارون... حالا ماشين هم نمياد." گفتم:" تو بارون بدتر هم مي شه." گاه گاهي يه ماشين از جلومون رد مي شد. آروم انگار با خودش باشه گفت:" اصلا ماشين نيست... اينام كه همشون... بنزي...بي ام وه يي..." درست نمي شنيدم چي مي گه ولي حدس زدم منظورش اينه كه اينجا همه ماشين شخصي دارن و اونم از نوع مدل بالا. انگار كلافه بود. شايد يه بد و بيراهي هم گفت.
چراغاي وسط بلوار يه دفعه خاموش شد. گفت:" بيا. اين چراغهام قطع شد." گفتم:" آره." دو طرف خيابون رو نگاه كردم. ساختمونا برق داشتن. خواستم يه چيزي درباره ي چراغا و برق و اينا بگم كه يه خانوم رسيد به ايستگاه. قبلا هم ديده بودمش. با من هم مسير بود. پرسيد:" خيلي وقته اينجايين؟" گفتم:" يه ده دقيقه اي مي شه." خواست بشينه رو صندلي. گفتم:" مواظب باشين. خيسه." نشنيد. نشست و در جا بلند شد. گفت:"واي. چقدر سرده." گفتم: "خيسه. بياين اينجا بشينين. من خيلي وقته نشستم." گفت:" نه. مرسي. همشون خيسن؟" گفتم:" آره. فقط اين يكي كه كارتن گذاشتن خشكه. اونم آقا لطف كردن و جاشونو به من دادن." برگشتم طرف مرد. داشت ما رو نگاه مي كرد. گفت:"آره. همشون خيس و كثيفن. فقط اون رو كارتن گذاشته بودن. اينجا كارتن مي ذارن مي خوابن."
من به ساعتم نگاه كردم. گفتم:" دير شد." مرد گفت:" ماشين هم نمياد حالا. لابد بايد تا ده دوازده شب بمونيم اينجا... من بايد برم امام خميني... توپخونه." من در همدردي باهاش گفتم:"واي. آخ آخ" دوباره گفت:" توپخونه..."
از روي صندلي بلند شدم. زن در حالي كه با نگاه به مرد اشاره ميكرد آروم يه چيزايي گفت. درست نمي شنيدم: "هميشه همينطوريه. هميشه مياد اينجا. يه ايستگاه پايينتر پياده مي شه...هميشه اينجاست... نمي دونم چه حالي داره... اينجا سوار مي شه، يه ايستگاه پايينتر پياده مي شه و دوباره برمي گرده اينجا." من داشتم با تعجب نگاش مي كردم. گفت:" اصلا هم بهش نمي ياد... بيچاره. حتما موقعي كه اين جوري شده توي سفري چيزي بوده. چون هميشه اين چمدون باهاشه. فكر مي كنه داره مي ره فرودگاه..."
چند نفر رسيده بودن به ايستگاه و مرد مشغول صحبت باهاشون شده بود. داشت از يه چيزي درباره ي ماشين ها يا ترافيك شكايت مي كرد. يه اتوبوس از اون طرف خيابون پيدا شد. يكي از مردها گفت:" اومد. خودشه. هفت تيره. از اون پولياست." يكي دو نفر چيزايي گفتن. مرد به يكيشون گفت: " آقا با اجازه من برم اون طرف يه سيگار روشن كنم." از جلوي ما رد شد و از ايستگاه رفت بيرون و زير بارون وايستاد. چترش رو باز كرد و يه سيگار آتيش زد.
اتوبوس رسيد جلوي ايستگاه. مرد گفت:"اومد. بياين سوار شين." و ما رو نگاه كرد كه يكي يكي سوار مي شديم. زن تعارف كرد كه اول من سوار شم. برگشتم طرف مرد كه داشت نگام مي كرد و گفتم:"آقا ممنون."