شازده کوچولو

از دويدن با بچه ها دور ساختمان تاتر شهر كه خسته مي شود، يواش مي آيد سمت من. نزديك كه مي رسد مي گويم "بيسكوييت مي خوري؟"
يك برگ نيازمندي هاي همشهري را نمي دانم از كجا مي گذارد كنارم: "برام يه موشك درست مي كني؟"
"باشه. تو اينو بگير تا من برات موشك درست كنم."
بيسكوييت را مي گيرد. فال هايش را از پلاستيك بيرون مي آورد. انگار كه بخواهد بگيرد سمتم. ولي بي خيال مي شود.
روزنامه براي موشك ساختن بزرگ است. دست مي برم نصفش كنم كه يك برگ كاغذ تبليغ سبز رنگ كوچك از پشت صندلي يا نمي دانم كجا پيدا مي كند و مي گيرد سمتم: "با اينم ميشه؟"
"آره. اون بهتره."
"كوچيك."
"آره."
شروع مي كنم به درست كردن موشك روي صندلي سيماني. طاقت نمي آورد و از دستم مي گيرد خودش درست كند.
"آفرين! خودت كه بلدي كه."
بهش مي گويم كجا را تا كند و تشويقش مي كنم. سعي مي كند كج و كولگي هايش را صاف كند و جاهايي كه موفق نمي شود ناراحت مي شود. دوست دارد صاف و قشنگ از آب در بيايد. آخر سر انگار كه مشكل هميشگي باشد مي گويد "بالش بد مي شه."
به نظر مي رسد بعد از درست كردن سر موشك فكر مي كند تمام شده و بال را بلد نيست. "بالش بده. نگاه."
"خب بالش رو بايد تا كني. از اين جا... آفرين. حالا برگردون و اون طرف رو هم تا كن." دست هايش سياه است. خودش هم آفتاب سوخته با سر از ته تراشيده. تمام كه مي شود مي پرسد "شد موشك؟"
قبل از اين كه من جوابي بدهم نگاهي بهش مي اندازد و با رضايت مي گويد آره و پروازش مي دهد. موشك خوبي شده. اوج مي گيرد و با قوس آرامي فرود مي آيد.
"آفرين! ببين چقدر خوب مي ره."
مي دود سمتش و برش مي دارد. يكي دوبار ديگر پروازش مي دهد. يك بار توي باغچه مي افتد. از نرده ها رد مي شود. بيرون كه مي آيد سر و كله ي بچه ها پيدا مي شود. مي گويد: "بچه ها موشك!" و دستش را با موشك تكان مي دهد و مي دود. بچه ها دنبالش مي دوند. موشك را پرت مي كند و مشغول بازي مي شوند. بيسكوييت را همان طور با پلاستيك فال ها توي يك دستش گرفته و موشك را توي دست ديگر. دور و دورتر مي شود. كمي بعد تر ديگر نمي توانم ببينمش.